రెండు కవితలు

రెండు కవితలు

చాలా శతాబ్దాల క్రిందటి సంగతి- ఒకరోజున ఏథెన్స్ కి వెళ్లే రోడ్డుమీద ఇద్దరు కవులు కలిశారు.

ఇద్దరూ సంతోషంగా మాట్లాడుకుంటున్నారు:

ఒక కవి రెండవవాడిని అడిగాడు- ;ఈ మధ్య కాలంలో ఏమేమి కవితలు రాశావు? నీ రచనా వ్యాసంగం

ఎలా సాగుతోంది; అని.

రెండవ కవి చెప్పాడు గర్వంగా- ;ఇప్పుడే నేను అత్యద్భుతమైన కవితను ఒకదాన్ని రాయటం పూర్తి

చేశాను- బహుశ: మన గ్రీకుభాషలో రాయబడ్డ అతి గొప్ప కవిత ఇదే అయి ఉంటుంది. మహా

శక్తిసమన్వితుడైన జియుస్ కి ఆహ్వానం పల్కుతుందది.;

అలా అని, అతను తన అంగరఖా జేబులోంచి ఒక కాయితాన్ని తీసి, ;ఇదిగో, చూడు. నా జేబులోనే

ఉన్నదది. నేను నీకు దాన్ని చదివి వినిపిస్తాను. రా, మనం ఇక్కడే, ఆ చెట్టు కింద నీడలో

కూర్చుందాం; అన్నాడు.

ఆ పైన అతడు దాన్ని చదివి వినిపించాడు. చాలా పెద్ద కవిత అది.

మొదటివాడు దాన్ని శ్రధ్ధగా విని, అన్నాడు సౌహార్ద్రతతో- ;ఇది నిజంగానే అద్భుతమైన కవిత! అనేక

తరాల పాటు ఇది నిలచి ఉంటుంది. ఈ కవిత ద్వారా నీ ప్రజ్ఞ జగద్వితమౌతుంది; అని.

రెండవవాడు అప్పుడు ప్రసన్నంగా అడిగాడు మొదటికవిని- ;ఈ మధ్య కాలంలో నువ్వేమిరాశావు?;

అని.

;నేను పెద్దగా ఏమీ రాయలేదు. తోటలో ఆడుకునే ఓ పిల్లవాడిని గుర్తుచేసుకుంటూ ఊరికే ఒక

ఎనిమిది లైనులు రాశానంతే.; అని మొదటికవి వాటిని పాడి వినిపించాడు.

దాన్ని విని రెండవవాడు మెచ్చుకున్నాడు- ;పర్లేదు, బాగానే ఉన్నది; అని.

ఆపైన వాళ్లిద్దరూ ఎవరిదారిన వాళ్లు వెళ్లారు.

ఇప్పుడు, రెండువేల సంవత్సరాల తర్వాత, మొదటి కవి రాసిన ఎనిమిది లైైన్లనీ ప్రతి నోరూ

పాడుతున్నది. అందరూ వాటిని ప్రేమగా గుర్తు చేసుకుంటున్నారు.

రెండో కవిత కూడా నిలచింది- లైబ్రరీలలోను, పండితుల అలమారల్లోను అది శతాబ్దాల పాటు

నిలచింది. దాన్నీ కొందరు గుర్తుంచుకున్నారు- అయితే ఎవ్వరూ దాన్ని ప్రేమించలేదు. ఎవ్వరూ

దాన్ని పలకలేదు.