ఒక ఊళ్ళో, ఒక తండ్రి, కొడుకు ఉండే వారు. కొడుక్కి కోపం చాలా ఎక్కువగా ఉండటం గమనించి తండ్రి కొడుకుతో ఒక రోజు ఇలా అన్నాడు, “ఇదిగో! ఈ బస్తాడు మేకులు, ఈ సుత్తి తీసుకో. నీకు బాగా కోపం వచ్చినప్పుడల్లా ఒక మేకుని సుత్తి తో ఈప్రహరీ గోడలోకి దిగెయ్యి.”
కుర్రాడు సరే అని చెప్పి కోపం వచ్చినప్పుడల్లా మేకునిగోడలోకి దిగెయ్యటం మొదలు బెట్టాడు. కొన్ని రోజులకి గోడంతా మేకులతో నిండిపోయింది. బస్టాడు మేకులు అయిపోయాయి. ఈ మేకులుకొట్టే క్రమంలో మెల్లగా రోజుకి కొట్టే మేకుల సంఖ్య తగ్గి రోజుకి ఒక మేకు కూడా కొట్టని పరిస్థితి వచ్చింది. ఈ విషయం గమనించిన తండ్రి సంతోషించి రోజుకొన్ని మేకులు పీకేయ్యమని చెప్పాడు.
కొడుకు రోజూ కొన్ని మేకులు పీకేస్తు మొత్తానికి మేకులన్నీ పీకేసి తండ్రికి చూపించాడు. తండ్రి మేకులుపీకేయ్యగా ఉన్నగోడలోని చిల్లులన్నీ చూపించి, “ఈ గోడని ఎంత రంగులు వేసినా ఈ కన్నాల వల్ల బాగు పడదు. అలాగే మనం మన కోపంతో ఎవరి మనసునైనా కష్టపెడితే, తరవాత మనం ఎంత కష్ట పడ్డా వాళ్ళ మనసుకి అయిన గాయాన్ని పూర్తిగా మాన్పలేము,” అన్నాడు.
నీతి: కోపం చాలా ప్రమాదకరమైన కత్తి వంటిది. ఒక మనిషి ని కత్తి తో గాయం చేస్తే, గాయం కొన్నాళ్ళకి మానవచ్చు కానీ దాని తాలూకు మచ్చ పోదు.